مقایسه ی تحلیلی آزمون رشد زبان( told) و نمونه  گفتار در دو گروه کودکان مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی  و کودکان طبیعی همتای زبانی آن ها

زمینه و هدف: آسیب ویژه­ی زبانی یکی از اختلالات زبانی دوران رشد در کودکان است. در زبان فارسی مطالعات بسیار اندکی بر روی ویژگی­ها ی زبانی کودکان مبتلا به این اختلال انجام شده است. هدف از مطالعه­ی حاضر پاسخ به این سؤال است که آیا بین توانمندی­های زبانی کودکان مبتلا به آسیب ویژه­ی زبانی با کودکان خردسال­تری که بر اساس میانگین طول گفته (mean length of utterance) با آن­ها تطبیق یافته­اند همسانی وجود دارد یا خیر. روش بررسی: در این مطالعه­ی  مورد- شاهدی، نتایج به دست آمده از 6 خرده آزمون اصلی آزمون رشد زبان و آنالیز نمونه­ی گفتاری 12 کودک مبتلا به آسیب ویژه­ی زبانی با 12 کودک طبیعی که بر اساس میانگین طول گفته با آن ها تطبیق یافته بودند، مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ­ها: نتایج این مطالعه نشان داد در میانگین درصد استفاده از انواع مختلف واژه­ها و تک واژها در گفتار، بین گروه مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی و گروه کنترل تفاوت معنی­داری دیده نمی­شود. علیرغم همسان سازی بر اساس میانگین طول گفته، میانگین امتیاز بهره­های زبان گفتاری، سازماندهی و معناشناسی و نیز میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون­های تقلید، واژگان ربطی و واژگان شفاهی در گروه مبتلا به sli به طور معناداری پایین­تر از گروه کنترل همتای زبانی  آ نهاست. نتیجه ­گیری: کودکان مبتلا به آسیب ویژه­ی زبانی در برخی مهارت­های زبانی از کودکان همتای mlu خود هم عقب­ترند. داده­های این پژوهش از این فرضیه که کودکان دارای mlu-m یکسان عملکردهای زبانی مشایه دارند حمایت نمی­کنند. لازم است درمانگران در برنامه­ریزی­های درمانی به نقاط ضعف این کودکان نسبت به کودکان طبیعی دارای سطح زبانی مشابه توجه کنند.